Martin fra Hviding
Oversigtsside
1. kapitel | hvor vi møder hovedpersonen Martin og hans kammerat Niels på skolebænken. De kommer op at slås, fordi de holder med hver sin konge - Niels med Christian II, Martin med Frederik I.
Læreren, Matthias, synes ikke, sådan et par knægte skal blande sig i dén ting og vil forresten ikke finde sig i den ballade og sætter de to til at remse grammatik op, Først nogle bøjningsskemaer, så nogle grammatiske regler.
|
2. kapitel | Martin vender tilbage til sit kollegium, Puggaard, og fortsætter over til den lille kirke for Skt. Mikael, der hører til kollegiet. Han skal bede Fadervor 20 gange som straf for det, han har gjort.
Her møder han præsten Poul, der har hørt om Martins skænderi med Niels, og kritiserer ham for det. Da Poul opdager, at Martin kender digteren Catul, bliver han meget vred og skælder Martin voldsomt ud - Catul har ingen respekt for autoriteter!! For at bevise det citerer Poul et kærlighedsdigt af Catul. |
3. kapitel | Martin beder sit sidste Fadervor og skal derefter over for at synge ved en begravelse. Den sang, eleverne synger, er Dies irae, en middelalderlig salme om dommedag, som alle mennesker frygter meget, ikke mindst Martin selv. Men Martin kan ikke få Catuls digt ud af hovedet - han er selv forelsket ... |
4. kapitel | Eleverne synger videre, og efter begravelsen går alle ud af kirken. Udenfor fortæller præster og munke fra Ribe en johannitter-munk, der lige er kommet til Danmark, hvordan hertug Christian i Haderslev truer den katolske kirke - han er jo lutheraner. |
5. kapitel | En eller anden nævner, at der er blevet givet et hus til kirken, for at der hvert år skal bedes for den døde, og Niels' far, Søren, bryder vredt ind og siger, at man slet ikke må testamentere til kirken ifølge Ribe bys love. Der udspiller sig et skænderi om, hvem der overtræder Riberretten mest - men det slutter brat, for bedst som de skændes, kommer den lutheranske præst, Thomas Knudsen, nede fra Brøns og begynder at prædike sin tro for de katolske kirke-folk - men på græsk, et sprog, som kun Matthias kan.
Matthias synes, at Thomas er for hovmodig, men må lide den tort, at Thomas hentyder til hans fortid som studerende i Paris, hvor han åbenbart studerede Epikur - en filosof, de kristne bestemt ikke brød sig om. Matthias flygter, mens Thomas synger en latinsk smædesang om Epikur efter ham.
Thomas fortsætter med at prædike for katolikkerne om at tro på Gud og Jesus og ikke sætte sin lid til gode gerninger osv. osv. Han citerer en masse sætninger fra det nye testamente, nu på latin, som munkene og præsterne kan forstå.
Alt dette gør stort indtryk på Martin, der søger tilbage til Puggaard for at tænke over tingene - ér hans elskede Matthias virkelig epikuræer; vil der komme en reformation? Han læser omhyggeligt de passager, Thomas har citeret, og tænker over, om Thomas har ret ...
Og sådan gik den dag.
|
|
|